Wie zou dit lezen? Ja, Jaap misschien, maar verder heb ik niemand op de hoogte gesteld van mijn blog...
Overigens, mijn vorige 'post' heeft me duidelijk gemaakt dat het nog niet meevalt iets zinnigs te noteren.
Wat een ijdelheid eigenlijk, een blog...er schijnen er een miljoen te zijn, in Nederland alleen al. Als je op straat loopt, kijk je passanten aan en denkt: dat is er ook een.
Die ijdelheid heb ik tenminste verijdeld door mijn blog geheim te houden...wie wil al die flauwekul nou lezen? Maar het zou natuurlijk kunnen dat op een dag de een of andere mysterieuze schoonheid mijn blog ontdekt..
Moet dan ook nog Nederlands kunnen lezen.
maandag 22 januari 2007
dinsdag 9 januari 2007
slow literature
Zoals de Franse dichter Paul Valery - de accenten willen niet - ooit schreef: 'Les evenements m'ennuyent.' De gebeurtenissen vervelen mij. Er gebeurt al genoeg.
Leve de dichters en schrijvers die met weinig of geen actie toe kunnen, zelfs een aversie tegen gebeurtenissen hebben.
Bob den Uyl diepte het non-event tot de bodem uit. Alleen in de vertraging kan humor ontstaan. De tijd van de schrijvers die zo veel mogelijk en liefst zo onwaarschijnlijk mogelijke gebeurtenissen op elkaar stapelen, is voorbij. Lezen is Zen, rust... Weg met de Amerikaanse schrijfcursus-schrijvers. Weg met Grunberg. Weg met De Winter.
Leve 'de Russen', vooral Gogol en Gontscharow. Gogol in Dode Zielen: 'Maar hierover komt de lezer langzamerhand en te zijner tijd meer te weten als hij tenminste het geduld heeft om dit verhaal, dat zeer lang is en zich steeds wijder en breder vertakt naarmate het dichter komt bij het einde dat de kroon op het werk zal zijn, verder te lezen.'
De wereld wordt steeds sneller, de intriges van het amusement - film, games, tijdschriften, kranten - steeds banaler en platter. Lezen en schrijven kunnen tegenwicht bieden. Maar dan wel in de vorm van slow literature.
Leve de dichters en schrijvers die met weinig of geen actie toe kunnen, zelfs een aversie tegen gebeurtenissen hebben.
Bob den Uyl diepte het non-event tot de bodem uit. Alleen in de vertraging kan humor ontstaan. De tijd van de schrijvers die zo veel mogelijk en liefst zo onwaarschijnlijk mogelijke gebeurtenissen op elkaar stapelen, is voorbij. Lezen is Zen, rust... Weg met de Amerikaanse schrijfcursus-schrijvers. Weg met Grunberg. Weg met De Winter.
Leve 'de Russen', vooral Gogol en Gontscharow. Gogol in Dode Zielen: 'Maar hierover komt de lezer langzamerhand en te zijner tijd meer te weten als hij tenminste het geduld heeft om dit verhaal, dat zeer lang is en zich steeds wijder en breder vertakt naarmate het dichter komt bij het einde dat de kroon op het werk zal zijn, verder te lezen.'
De wereld wordt steeds sneller, de intriges van het amusement - film, games, tijdschriften, kranten - steeds banaler en platter. Lezen en schrijven kunnen tegenwicht bieden. Maar dan wel in de vorm van slow literature.
Abonneren op:
Posts (Atom)
