Schrijfdrang

Het was de bedoeling dat deze blog, in tegenstelling tot het miljoen (of zo) andere blogs in dit land, iets zinnigs zou gaan bevatten. Ik zou bijvoorbeeld iedere overpeinzing openen met een betekenisvol citaat van een groot filosoof - Descartes, Pascal, Kant, Deleuze, Derrida - en dan via een atletische gedachtensprong een diepzinnige en tegelijk actuele gedachte formuleren.
Maar ik ben er te lui en te beperkt voor en ik heb het vermoeden dat er geen mens op zit te wachten. Een blog is een plaats waar je zo alledaags kunt zijn als je zelf wilt.
Vandaag heb ik een boekje meegenomen van mijn werk, getiteld: 'Uit de droom - een boek dat je wakker schudt'. Een heel dun boekje, zonder paginanummers zelfs, van een kale man met een baardje en een soort bloemetjesshirt die Timothy Freke heet (spreek uit: Freak). Het belooft je binnen een uur helemaal anders in het leven te laten staan. Een soort speed-dating, maar dan met zelfhulp. Speed-brainwashing. Het leven is een droom, en jij bent de dromer, is de boodschap van deze Freke. Nu zou ik Shakespeare moeten citeren..
Wat wordt er toch allemaal geschreven.. en wat een geleuter!
'Ik schrijf niet meer. Er zijn al genoeg boeken op de wereld,' schreef eens een Duitser of Duitstalig auteur wiens naam ik ben vergeten.
'Ik schrijf niet meer. Er zijn al genoeg blogs op de wereld,' zou het nu kunnen zijn. En boekjes.
Wat schreef Pavese ook weer vlak voor zijn zelfmoord in zijn dagboek? 'Ik schrijf niet meer.'
Maar schrijven doen we toch. Schrijven is overleven.

p.s. Als het goed is, komt er een foto bij deze 'post'. Genomen in pizzeria 'Romeo y Giulietta' in Verona door Ton van Doorn of misschien wel door Leonie van der Linden..

profetisch?

Zit ik - zoals altijd op de wc -De Journalist van 2 maart j.l. te lezen, stuit ik op een column van Yves Desmet, hoofdredacteur van De Morgen. De titel luidt 'Slow'. Eerst constateert hij: 'Snel, newsy, goedkoop, internetgelinkt, ik kan de buzz-woorden die de bovenhand voeren op alle internationale congressen over kranten en kranten-marketing steeds moeilijker horen. Kliene, hapklare, snel te verteren brokken nieuws, zeggen de experten ons, dàt is wat de moderne mediaconsument wil. Om één of andere reden komt bij mij dan snel de vergelijking met McDonald's op.' Nadat hij vervolgens heeft verteld hoe 'een paar Italiaanse vrienden, waaronder de journalist Carlo Petrini' als reactie op de komst van het 'zoveelste' nieuwe filiaal van Mc Donald's de Slow Food-beweging oprichtten in het midden van de jaren tachtig, schrijft hij: 'Zou het geen tijd zijn om misschien eens een beweging voor "Slow Journalism" op te richten?' Met 'zalig lange stukken, die weken research en voorbereiding hebben gekost. Stukken die staan als een huis. Die een onovertroffen mengeling van diepte-interviews, grand reportage en essayistiek in zich dragen. Om van te smikkelen en te smullen. Origineel, kwalitatief. Slow dus.'
Grappig, ik heb het daar al over gehad..

ontdekt!

In het communicatievakblad Adformatie staat iedere week een interviewtje met een vakgenoot waarin iedere keer dezelfde vragen worden voorgeled, in de trant van: 'Naast wie zou je graag in het vliegtuig willen zitten en waarheen?' Over die vraag heb ik vaak nagedacht, maar ik heb er nooit een bevredigend antwoord op kunnen bedenken.
Een andere vraag luidt: 'Hoe vaak Google je jezelf?' 'Niet vaak genoeg,' zou ik moeten antwoorden, anders had ik wel eerder gezien dat deze blog plotseling ook in beeld verschijnt als je mij Googlet. Toen ik dat vanavond ontdekte heb ik meteen een 'post' verwijderd, hoewel er tot dusver op deze blog maar één reactie ie gekomen: van Jaap, de vriend die me heeft uitgelegd hoe je een blog kunt maken.
Intussen heb ik trouwens nog steeds niet begrepen hoe je een foto toevoegt. Maar dat is nu niet aan de orde.
Zo is de les toch maar weer: Google jezelf regelmatig, je weet nooit wat voor belastend materiaal er ineens op het Web staat.

Blog, niets dan blog

Wie zou dit lezen? Ja, Jaap misschien, maar verder heb ik niemand op de hoogte gesteld van mijn blog...
Overigens, mijn vorige 'post' heeft me duidelijk gemaakt dat het nog niet meevalt iets zinnigs te noteren.
Wat een ijdelheid eigenlijk, een blog...er schijnen er een miljoen te zijn, in Nederland alleen al. Als je op straat loopt, kijk je passanten aan en denkt: dat is er ook een.
Die ijdelheid heb ik tenminste verijdeld door mijn blog geheim te houden...wie wil al die flauwekul nou lezen? Maar het zou natuurlijk kunnen dat op een dag de een of andere mysterieuze schoonheid mijn blog ontdekt..
Moet dan ook nog Nederlands kunnen lezen.

slow literature

Zoals de Franse dichter Paul Valery - de accenten willen niet - ooit schreef: 'Les evenements m'ennuyent.' De gebeurtenissen vervelen mij. Er gebeurt al genoeg.
Leve de dichters en schrijvers die met weinig of geen actie toe kunnen, zelfs een aversie tegen gebeurtenissen hebben.
Bob den Uyl diepte het non-event tot de bodem uit. Alleen in de vertraging kan humor ontstaan. De tijd van de schrijvers die zo veel mogelijk en liefst zo onwaarschijnlijk mogelijke gebeurtenissen op elkaar stapelen, is voorbij. Lezen is Zen, rust... Weg met de Amerikaanse schrijfcursus-schrijvers. Weg met Grunberg. Weg met De Winter.
Leve 'de Russen', vooral Gogol en Gontscharow. Gogol in Dode Zielen: 'Maar hierover komt de lezer langzamerhand en te zijner tijd meer te weten als hij tenminste het geduld heeft om dit verhaal, dat zeer lang is en zich steeds wijder en breder vertakt naarmate het dichter komt bij het einde dat de kroon op het werk zal zijn, verder te lezen.'
De wereld wordt steeds sneller, de intriges van het amusement - film, games, tijdschriften, kranten - steeds banaler en platter. Lezen en schrijven kunnen tegenwicht bieden. Maar dan wel in de vorm van slow literature.